சந்ததியினர்

Descendants

PW இலிருந்து குறிப்பு: எனது நண்பர் மார்க் ஸ்பியர்மேனின் மற்றொரு அருமையான திரைப்பட விமர்சனம் இங்கே. நேற்றிரவு நான் முதல்முறையாக தி சந்ததியினரைப் பார்த்ததால், இது குறித்த நேரம் சரியானது. நான் சொல்வது எல்லாம்… மார்க் சொன்னது. ஆஹா. நான் அதை நேசித்தேன். நீங்கள் திரைப்படத்தைப் பார்க்கவில்லை என்றால், நான் அதை மிகவும் பரிந்துரைக்கிறேன்.

எழுதியவர் மார்க் ஸ்பியர்மேன்.

முதலில், ஒலியை மட்டுமே கேட்கிறோம். ஒரு பெரிய பந்தய படகின் ஆபாசமான சக்திவாய்ந்த இயந்திரங்களின் பிட்ச், கோபமான கர்ஜனை. படம் ஒரு நடுத்தர வயது பொன்னிற பெண்ணின் முகத்தில் மங்குகிறது எலிசபெத் கிங். காற்றும் கடல் தெளிப்பும் தன் தலைமுடியை எல்லா திசைகளிலும் துடைப்பதால் அவள் மகிழ்ச்சியாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும், ஆனந்தமாகவும் இருக்கிறாள்; அவள் பரவலாக புன்னகைக்கிறாள், உப்பு நீர் மற்றும் சூரியனின் வழியைப் பார்க்கிறாள்.

எலிசபெத் ஒரு அழகான ஹவாய் பிற்பகலில் வாட்டர்ஸ்கிங் செய்கிறார். கேமராவின் தேவாலயங்கள் மற்றும் ஊசலாட்டங்கள் இருந்தபோதிலும், அவளுக்குப் பின்னால், தூள் நீல வானம் மற்றும் பசுமையான, வீங்கிய மேகங்களைக் காண்கிறோம். நேர்த்தியான படகு அவளை நீரின் குறுக்கே மிகப்பெரிய வேகத்தில் இழுக்கிறது. அவள் புன்னகை தீவிரமடைகிறது. அவள் சிரிக்கிறாள். படம் கருப்பு நிறத்திற்கு மங்குகிறது.

ஒரு கணம் கழித்து, ஆனால் இந்த கதையில் உள்ள கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கையில் வாரங்கள், எலிசபெத்தின் பூமியில் கடைசி தருணங்களுக்கு நாங்கள் சாட்சியாக இருந்தோம் என்பதை நாங்கள் உணர்கிறோம். ஒரு நனவான, சிந்தனை மற்றும் உணர்வுள்ள நபராக அவரது கடைசி தருணங்களாவது. படகு விபத்துக்குப் பின்னர் அவர் ஆழ்ந்த கோமா நிலையில் உள்ளார், மேலும் அவரது கணவர் மாட் ஒரு தனி விழிப்புணர்வின் 23 வது நாளில் சிப்பாய் செய்கிறார்.

இந்த நிகழ்வுகள் தி டிஸெண்டண்ட்ஸின் நிலப்பரப்பை வடிவமைக்கின்றன, இது 2011 ஆம் ஆண்டிலிருந்து வந்த ஒரு திரைப்படமாகும், இது முதல் ப்ளஷ், தியேட்டரில், நான் ஒரு நல்ல திரைப்படமாகக் கண்டேன். ஆனால் அதை மீண்டும் சிறிய திரையில் பார்த்த பிறகு, இது ஒரு சிறந்த படம் என்று நான் நம்புகிறேன். ஒரு முக்கியமான ஒன்று கூட இருக்கலாம்.

சில காரணங்களால், அதை வீட்டில் பார்த்தபோது, ​​படம் என்னை வித்தியாசமாக தாக்கியது. இதைப் பற்றி நினைப்பதை என்னால் நிறுத்த முடியவில்லை. ஆகவே, க au ய் ஹார்ட் ஹெமிங்ஸின் அசல் நாவலான புத்தகத்தைப் படித்தேன், அதைப் பற்றி சிந்திப்பதை நிறுத்த முடியவில்லை. குடும்பம், இழப்பு மற்றும் துரோகம் ஆகியவற்றின் இயற்பியல் விதிகளை கடைபிடிப்பதில் கதை குறிப்பிடத்தக்கது, கதாபாத்திரங்கள் உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்துகின்றன மற்றும் உண்மையான மற்றும் உண்மையானதாக உணரும் வழிகளில் நடந்துகொள்கின்றன. துக்கம் என்பது ஒரு செயல், நம் ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்துவமானது மற்றும் சில சிக்கலான விஷயங்கள் என்பதையும் இது ஒப்புக்கொள்கிறது.

சந்ததியினர் போதுமானதாக இல்லை, அல்லது உணர்ச்சிவசப்படாததால் சிலர் விமர்சிக்கப்பட்டனர். வாழ்க்கை பெரும்பாலும் வியத்தகு, ஆனால் எப்போதும் சினிமா அல்ல. அந்த விமர்சகர்கள் ஒரு கதாபாத்திரத்தை பொழிந்து, கட்டுப்பாடில்லாமல் அழுவதைக் காண விரும்புவதாக நான் சந்தேகிக்கிறேன். ஏனென்றால் சில காரணங்களால் திரைப்படக் கதாபாத்திரங்கள் வேறு எந்த இடத்தையும் விட, ஷவரில் உடைக்க விரும்புகின்றன, பின்னர் கட்டுப்பாடில்லாமல் அழுகின்றன. சில நேரங்களில் முழுமையாக உடையணிந்து, சில சமயங்களில் இல்லை. சில நேரங்களில் ஜாக் டேனியல்ஸின் பாட்டிலைப் பற்றிக் கொள்ளலாம், சில சமயங்களில் இல்லை. ஆனால் அவை எப்போதும் கட்டுப்பாடில்லாமல் அழுகின்றன, பின்னர் மிக மெதுவாக மிக மெதுவாக, பின்னால் ஓடு சுவரைக் கீழே ஷவர் தளத்திற்கு நகர்த்தும். பின்னர் அவர்கள் தங்கள் முகங்களை தங்கள் கைகளால் மூடிக்கொள்கிறார்கள், வியத்தகு ஏதோ நடந்ததாக நாங்கள் அறிந்திருக்கிறோம். இந்த திரைப்படத்தில் அது இல்லை.

இந்த திரைப்படம் என்னவென்றால், நிஜ வாழ்க்கையின் இயக்கவியலைப் பற்றிய ஒரு நல்ல புரிதல், அங்கு சோகம் பெரும்பாலும் இந்த நேரத்தில் பதிவு செய்வதை விட விரைவாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட புதிய இயல்புக்கு வழிவகுக்கிறது. மக்கள் நிச்சயமற்ற தன்மை மற்றும் தெளிவின்மை ஆகியவற்றின் மூலம் முன்னேற தங்கள் சிறந்ததைச் செய்கிறார்கள். இழப்பின் அதிர்ச்சி இதயங்களிலும் மனதிலும் ஊடுருவுவதற்கு நேரம் எடுக்கும் இடத்தில். பதில்கள் மற்றும் மூடல் மெதுவாக வரும் ஒரு சாம்பல் இடம். ஒரு இடம், எங்கே, எப்படியாவது, நமக்கு உதவ முடியாத தருணங்கள் உள்ளன, ஆனால் எல்லாவற்றின் துயரமான குச்சியைப் பார்த்து சிரிக்கலாம்.

உண்மை + வலி = வேடிக்கையானது, சரியான தருணங்களில் அதைத் தூவக்கூடிய ஸ்மார்ட் எழுத்தாளர்கள் மற்றும் இயக்குனர்களைப் பற்றி நான் எப்போதும் பயப்படுகிறேன். இவற்றில் பெரும்பகுதி மாட் தனது மகள்கள், 10 வயது ஸ்காட்டி மற்றும் 17 வயது அலெக்ஸ் ஆகியோருடனான உறவைச் சுற்றியே உள்ளது. அவர் மிகவும் கைகோர்த்த அப்பாவாக இருக்கவில்லை. எலிசபெத் சென்றவுடன், மகள்களின் மாறுபாடுகளுக்கு திடீர் அறிமுகம் கிடைக்கிறது.

உதாரணமாக, பத்து வயது ஸ்காட்டி பற்றிய அவரது குழப்பமான எண்ணங்கள் (புத்தகத்திலிருந்து ஒரு பத்தியில்): நான் அவளை மதிப்பிடுகிறேன் என்பதையும், நான் பார்ப்பதைக் கண்டு நான் முற்றிலும் கவலைப்படுவதையும் அவளால் பார்க்க முடியாது என்று நம்புகிறேன். அவள் உற்சாகமானவள், விசித்திரமானவள். அவள் பத்து வயது. மக்கள் பத்து வயதாக இருக்கும்போது என்ன செய்வார்கள்? அவள் விரல்களை ஜன்னலுடன் ஓடுகிறாள், முணுமுணுக்கிறாள் இது எனக்கு பறவைக் காய்ச்சலைக் கொடுக்கக்கூடும், பின்னர் அவள் கையால் வாயைச் சுற்றி ஒரு வட்டத்தை உருவாக்கி எக்காளம் சத்தம் போடுகிறாள். அவள் கொட்டைகள்.

மூத்த மகள் அலெக்ஸ் கடினமானவள், புத்திசாலி, தன் தாயைப் போலவே அதிகம், நிறைய வலிமையானவள். அவள் ஆரம்பத்தில் வெளிப்படுத்த மறுத்த காரணங்களுக்காக ஒரு கலக வரலாறு, இருண்ட அணுகுமுறை மற்றும் அம்மா மீது கடுமையான கோபம் கொண்டவள்.

இந்த திரைப்படம் மாட்டின் குரல்வழி கதைகளை பெரிதும் நம்பியுள்ளது. இது ஒரு திரைக்கதை சாதனம் சோம்பேறி கதைசொல்லல் என்று சிலர் வெறுக்கிறார்கள், ஆனால் இயக்குனர் அலெக்சாண்டர் பெய்னின் கைகளில், பாரிஸ், ஜெ டைம், அவுட் ஷ்மிட் மற்றும் தேர்தல் போன்ற அவரது மற்ற படங்களில் இதை சிறப்பாகப் பயன்படுத்துகிறார், இது ஒரு அடுக்கைச் சேர்க்கிறது அழகு மற்றும் அமைப்பு. சந்ததியினர் நாவலில் இருந்து பல பத்திகளை உயர்த்துகிறார்கள். இதைப் போலவே, அலெக்ஸை உறைவிடப் பள்ளியிலிருந்து அழைத்து வர மாட், பிக் தீவுக்குப் பறந்து, வீட்டிலுள்ள சிதறிய இடங்களைப் பார்க்கிறார்: எனது குடும்பம் ஒரு தீவுக்கூட்டம் போலவே தோன்றுகிறது - ஒரே புவியியல் வெளிப்பாட்டின் அனைத்து பகுதிகளும் ஆனால் இன்னும் தீவுகள் - தனித்தனியாகவும் தனியாகவும், எப்போதும் மெதுவாக விலகிச் செல்கிறது.

மாட் மற்றும் எலிசபெத்தின் திருமணம் மிகவும் குறைபாடுடையது, மேலும், மாட் கற்றுக் கொள்ளும்போது, ​​அவர் உணர்ந்ததை விட அதிகம். ஒவ்வொரு உறவிலும் ஒரு தோட்டக்காரர் இருப்பதாகவும், ஒரு மலர் இருப்பதாகவும் நான் கேள்விப்பட்டேன். மாட் தோட்டக்காரர், ஆனால் மிகச் சிறந்தவர் அல்ல. அது அவரது பாதை-குறைந்த-எதிர்ப்பு ஆளுமைக்கு முரணாக இருக்கும். எலிசபெத்துக்கு நெருக்கமான கவனமும் கவனமும் தேவைப்படுவது மட்டுமல்லாமல், அவளுக்கு ஆபத்துக்கும் ஒரு போதை இருக்கிறது.

அவள் பொறுப்பேற்க, தீர்க்கமான, கட்டுப்பாட்டில் இருக்க விரும்புகிறாள். அதன்படி, அவளுக்கு ஒரு வாழ்க்கை விருப்பம் உள்ளது. அவளை செயற்கையாக பராமரிக்க எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படவில்லை.

ஒன்பதாவது ஸ்டம்ப் டிம்ப்னா

அவரது வாழ்க்கை நழுவும்போது, ​​மாட் ஏற்பாடுகளுடன் பணிபுரிகிறார், எலிசபெத்தின் நெருங்கிய நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினருக்கு அவரது நேரம் குறைவாக இருப்பதாகத் தெரிவிக்கிறார். ஆனாலும் எல்லாவற்றையும் சரி என்று அவரிடம் சொல்லும் நபர்களை அவர் சந்திக்கிறார். அவை நல்ல அர்த்தமுள்ளவை, ஆனால், மக்கள் பெரும்பாலும் இருப்பது போல, விரும்பத்தகாத உண்மைகளுக்கு ஒவ்வாமை. எலிசபெத் ஒரு போராளி, அவள் நன்றாக இருப்பாள், இந்த விஷயத்தை விரைவாக மாற்றும் நபர்களால் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை அவரிடம் கூறப்படுகிறது.

இது நான் படித்த இரண்டு புத்தகங்களையும், எழுத்தாளர் கிறிஸ்டோபர் ஹிச்சென்ஸின் நினைவுக் குறிப்பையும், துரதிர்ஷ்டவசமாக, இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வெளியிடப்பட்ட ஒரு புத்தகத்தையும் மனதில் கொண்டு வந்தது, அதில் அவர் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள தனது கடைசி நாட்களை விவரிக்கிறார். ஒருவரின் ஆரோக்கியத்தை இழந்த அனுபவத்தை அவர் திடீரென நாடுகடத்தப்படுவதை தொலைதூர, வெளிநாட்டு நாட்டிற்கு ஒப்பிடுகிறார், அவர் தி லேண்ட் ஆஃப் மாலடி என்று அழைக்கிறார்.

எல்லோரும் உற்சாகமாக சிரிக்கும் இடம் என்று ஹிச்சன்ஸ் அழைக்கிறது… நகைச்சுவை ஒரு தொடு பலவீனமானது… கிட்டத்தட்ட செக்ஸ் பற்றி எதுவும் பேசவில்லை, மற்றும் நான் இதுவரை பார்வையிட்ட எந்த இடத்திலும் இந்த உணவு மிக மோசமானது. இது மக்கள் எதைக் குறிக்கிறது என்று சொல்லாத இடமாகும், அங்கு அவர்கள் நோயை ஒரு போராகக் குறைக்கிறார்கள், அதில் நாம் சண்டையிட்டால் மட்டுமே நாம் வெற்றிபெற முடியும். அந்த கருத்தில் உள்ளார்ந்த அநியாயம் என்னவென்றால், பிழைக்காதவர்கள் கடுமையாக போராடவில்லை. எலிசபெத் இப்போது இந்த நிலத்தில் இருக்கிறார், ஆனால் அதன் ஒற்றைப்படை பழக்கவழக்கங்களை சமாளிக்க மாட் தான் இருக்கிறார்.

அவர் தனது மனைவி துரோகி என்ற வெளிப்பாட்டையும் புரிந்துகொள்கிறார். இந்த செய்தி ஒரு வகையான தேடலை அமைக்கிறது. இந்த விஷயத்தில், மாட் உண்மையில் கணவன் மற்றும் தந்தை யார் என்பதைத் தேடுகிறார், ஏனெனில் அவர் தனது மனைவியின் மழுப்பலான காதலன், மங்கலான ரியல் எஸ்டேட் முகவர், அலெக்ஸின் உதவியுடன் அவர் கண்காணிக்கிறார்.

காத்திருங்கள், இன்னும் நிறைய இருக்கிறது, மாட்டின் குடும்ப பிரச்சனைகளுக்கு ஒரு சிக்கலான பின்னணி. அவர் ஹவாய் ராயல்டியின் வழித்தோன்றல். தீவுகளின் ஆரம்பகால வரலாற்றிலிருந்து அவரது குடும்பத்தினருக்குச் சொந்தமான ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கர் மூச்சடைக்கக்கூடிய அழகான கடற்கரையை வைத்திருக்கும் ஒரு அறக்கட்டளையில் மாட் தீர்மானிக்கும் வாக்குகளை வைத்திருக்கிறார். அவரது உறவினர்களில் பெரும்பாலோர் விரைவான விற்பனை மற்றும் ஒரு பெரிய சம்பளத்தை விரும்புகிறார்கள். இந்த நிலத்தின் தலைவிதி பலரை பாதிக்கும்; வார இறுதிக்குள் ஒரு முடிவு தேவை. மேற்பரப்பில், இந்த நிலைமை எலிசபெத்தின் வீழ்ச்சியுடனோ அல்லது சிறுமிகளுடனான அவரது உறவிற்கோ எந்த தொடர்பும் இல்லை, ஆனால் மாட் குடும்பத்துடனான தனது கடமைகளைப் பற்றி சிந்திக்கையில், அது கடந்த காலத்திற்குக் கொடுக்க வேண்டியதைப் பற்றி அவரது மனதைத் திறக்கிறது.

திரைப்படத்தில் ஒரு செயல்திறன் இல்லை. சிக்கலான, ஆனால் புத்திசாலித்தனமான டீனேஜ் அலெக்ஸ், மற்றும் எலிசபெத்தின் கோபமான, கசப்பான, ஆனால் இறுதியில் மென்மையான தந்தையாக சிறந்த ராபர்ட் ஃபார்ஸ்டர். குளூனியைப் பொறுத்தவரை, அவர் சரியான அளவிலான சுற்றுப்பட்டைகளைக் காட்டும் டக்ஸில் மிகச்சிறந்த மனிதர் அல்ல, அவர் ஒரு முட்டாள்தனமான கேலிச்சித்திரமும் அல்ல. அவர் எப்படியாவது சாதாரண மற்றும் சராசரியை இழுக்க நிர்வகிக்கிறார், ஃபிளிப்-ஃப்ளாப்புகளில் முட்டாள்தனமாக ஓடுவதைப் பார்ப்பது உட்பட.

இழப்பு விஷயத்தைப் பற்றி புதிதாக ஏதாவது சொல்வது ஒரு திரைப்படத்தின் தைரியமான அபிலாஷை. வரையறுக்கவோ, விளக்கவோ அல்லது அளவிடவோ முயன்றவர்கள் பலர் உள்ளனர். சாதாரண மக்கள், சோஃபி சாய்ஸ், எ ரிவர் ரன்ஸ் த்ரூ இட், பிலடெல்பியா… நினைவுக்கு வரும் சில சிறந்த விஷயங்கள், இன்னும் நூற்றுக்கணக்கானவை உள்ளன, லயன் கிங் மற்றும் பாம்பிக்கு நீங்கள் செல்லும் வழியைப் பற்றி நீங்கள் நினைத்தால். உண்மையில், நீங்கள் அதை உடைக்கும்போது, ​​இழப்பு என்பது இதுவரை தயாரிக்கப்பட்ட எல்லா படங்களிலும் நீங்கள் காணக்கூடிய ஒரு சில கருப்பொருள்களில் ஒன்றாகும்.

சந்ததியினர் நிச்சயமாக இந்த விஷயத்தில் உறுதியான படம் அல்ல, ஆனால் அது ஒரு குறிப்பிட்ட அமைதியான நேர்மையை நிர்வகிக்கிறது. விடைபெறுதல் பெரும்பாலும் சிக்கலானது, வருத்தம், கோபம், குற்ற உணர்ச்சி, மற்றும் ஒருபோதும் நம்மை விட்டு விலகாத அல்லது என்னவாக இருக்க வேண்டும் என்ற ஏக்கத்துடன் இது நினைவூட்டுகிறது.

இறுதிச் செயலில் ஒரு காட்சி உள்ளது, அதில் மாட், அலெக்ஸ் மற்றும் ஸ்காட்டி ஆகியோர் பசிபிக் பகுதியில் எலிசபெத்தின் அஸ்தியை சிதறடிக்க ஒரு கேனோவில் புறப்பட்டனர். அவை ஒவ்வொன்றும் தண்ணீரில் கொட்டிய உள்ளடக்கங்களை ஊற்றுகின்றன. மாட்டின் எண்ணங்கள், நாவலில் இருந்து இங்கே எடுக்கப்பட்டுள்ளன, வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்தில் ஒரு பெற்றோரை இழந்த எவருடனும் எதிரொலிக்கும்.

பெண்கள் மெதுவாக துடுப்பு, மற்றும் ஸ்காட்டி நிறுத்தி தனது துடுப்பை ஓல் முழுவதும் நிறுத்துகிறார். அவள் முதுகில் குத்தியிருக்கிறாள், அவள் மடியைப் பார்க்கிறாள், அவள் அழுகிறாளா என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. அவள் கையை உயர்த்திப் பிடித்தாள். அம்மா என் நகங்களுக்கு அடியில் இருக்கிறார், என்று அவர் கூறுகிறார். நான் பார்க்கிறேன், ஆம், அங்கே அவள் இருக்கிறாள். அலெக்ஸ் திரும்பி, ஸ்காட்டி அலெக்ஸின் விரல்களைக் காட்டுகிறான். அலெக்ஸ் தலையை ஆட்டுகிறான், ஸ்காட்டிக்கு இந்த தோற்றத்தை கொடுக்கிறான், அது பழகிக் கொள்ளுங்கள். உங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் அவள் அங்கே இருப்பாள். பிறந்தநாளிலும், கிறிஸ்துமஸ் சமயத்திலும், உங்கள் காலத்தைப் பெறும்போது, ​​நீங்கள் பட்டம் பெறும்போது, ​​உடலுறவில் ஈடுபடும்போது, ​​நீங்கள் திருமணம் செய்யும் போது, ​​குழந்தைகளைப் பெற்றிருக்கும்போது, ​​நீங்கள் இறக்கும் போது அவள் அங்கே இருப்பாள். அவள் அங்கே இருப்பாள், அவள் அங்கே இருக்க மாட்டாள்.

நாங்கள் அவர்களை மீண்டும் பார்க்கிறோம், பின்னர், வீட்டில் குடியேறினோம். அடக்கமான லட்சியங்களுடன் அமைதியான கோடாவுடன் முடிவடையும் எந்தவொரு படத்தையும் நான் பெரிதும் போற்றுகிறேன் என்று முடிவைப் பற்றி மட்டுமே கூறுவேன். ஒவ்வொன்றாக, மாட், அலெக்ஸ் மற்றும் ஸ்காட்டி சோபாவில் பாய்ந்து டிவி பார்க்கிறார்கள். வார்த்தைகள் எதுவும் பேசப்படுவதில்லை. அவர்கள் ஐஸ்கிரீமைப் பகிர்ந்துகொண்டு, எலிசபெத்தின் மருத்துவமனை படுக்கையை உள்ளடக்கிய மஞ்சள் நிறமான ஒரு குவளையில் தங்களை மூடிக்கொள்கிறார்கள்.

இது மகிழ்ச்சியானதாகவோ இருட்டாகவோ இல்லை, குடும்பத்தின் பின்னடைவின் உறுதிமொழி மட்டுமே. ஏனென்றால், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, சாதாரண வாழ்க்கையின் எளிமையான தாளமும் ஓட்டமும் தான், கழித்தல் ஒன்று, நம்மில் எஞ்சியிருப்பவர்களின் போராட்டத்தை வரையறுக்கிறது.