நண்பர்கள், வேடிக்கை மற்றும் துப்பாக்கிகள்

Friends Fun Firearms

இது பண்ணையில் ஒரு அழகான வார இறுதி. நீல வானம், மிருதுவான காற்று, பிரகாசமான வெள்ளை மேகங்கள்.

எல்லா வார இறுதிகளிலும் நாங்கள் லாட்ஜில் நண்பர்களைக் கொண்டிருந்தோம், சனிக்கிழமை பிற்பகலுக்குள் சாராவும் அவரது குடும்பத்தினரும் வருகை தந்தபோது பல வாரங்களுக்கு முன்பு நடந்ததைப் போன்ற மற்றொரு படப்பிடிப்பு போட்டியைத் தொடங்கினோம்.

நண்பர்கள் பார்வையிடும்போது படப்பிடிப்பு மெதுவாக ஒரு பாரம்பரியமாகி வருகிறது. விருந்தினர்களுக்கான இயற்கையான பொழுதுபோக்கு நடவடிக்கையாக இது திகழ்கிறது என்று எனக்குத் தெரியாது, ஆனால் அது எப்போதுமே அந்த இடத்தைத் தாக்கும். இதற்கு முன்பு 12-கேஜ் ஷாட்கனை அவள் தோளில் வைத்திருக்காத ஒருவர் எப்போதும் அங்கே இருக்கக்கூடும்; விருந்தினரின் முதல் (வழக்கமாக ஜாரிங், பெரும்பாலும் அதிர்ச்சி, சில நேரங்களில் திகிலூட்டும்) கிக் அனுபவிக்கும் போது அவர்களின் எதிர்வினைகளைப் பார்ப்பது எப்போதுமே வேடிக்கையாக இருக்கிறது.

பூம்!

அல்லது முழு செயல்முறையும் நட்புறவு மற்றும் ஒன்றாக வேலை செய்யும் உணர்வைக் கொண்டுவருகிறது. லாட்ஜுக்கு கிழக்கே களிமண் புறாக்களை வானத்தில் ஏவுவதற்கு பொறுப்பான கால் மிதிவை நிர்வகிக்கும் கடுமையான வேலையைப் பற்றி நான் பேசுவதற்காக, என் அன்பான துப்பாக்கியால் விலகிச் செல்ல நான் கட்டாயப்படுத்தியதை இங்கே நீங்கள் காணலாம். இது என் பங்கில் ஒரு ஊழியமாக இருந்தது - ஒரு வேதனையான மற்றும் ஆன்மா நீடிக்கும் தியாகம். அது கடினமாக இருந்தது. எங்கள் விருந்தினர்களின் கைகளில் இருந்து 12-அளவை வெளியேற்றுவதைத் தவிர வேறொன்றையும் நான் விரும்பவில்லை, நான் என்று நிபுணர் மதிப்பெண் வீரரைப் போல அதை காற்றில் சுட ஆரம்பித்தேன்… ஆனால் நான் என்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேன். இது என் விருந்தினர்களின் நேரம், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக - என்னுடையது அல்ல. நான் ஏற்கனவே இங்கே கணக்கிடப்பட வேண்டிய துப்பாக்கி சுடும் வீரராக என்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டேன். நான் அதை எல்லோருடைய முகத்திலும் தேய்க்க தேவையில்லை.

நான் சில படப்பிடிப்பு செய்தேன். என் முதல் முயற்சியிலேயே ஒவ்வொரு களிமண் புறாவையும் வானத்திலிருந்து வெளியேற்றினேன்.

சரி, அவற்றில் ஒன்பது அல்லது பத்து அல்லது பதினொரு அல்லது பன்னிரண்டு தவிர.

ஆனால்..ஆனால் அவை தவறான களிமண் புறாக்கள். நான் அனைவரையும் அடித்தேன் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன், ஆனால் அவை ஒருவிதமான சிறப்பு களிமண் புறாவாக இருந்தன, அவை 42 வயதான பெண்கள் சிவப்பு முடி மற்றும் கோடரிகளால் அரைக்க துப்பாக்கியால் சுட்ட துப்பாக்கியால் தாக்கப்பட்டபோது உடைக்கவோ நகரவோ அல்லது பதிலளிக்கவோ இல்லை. .

அந்த களிமண் புறாக்களை நான் விரும்பவில்லை. அவர்கள் என் மதத்தை காயப்படுத்துகிறார்கள்.

படப்பிடிப்பு என்பது வார இறுதி சந்திப்புகளுக்கான ஒரு வேடிக்கையான செயலாகும் என்பதற்கு மற்றொரு காரணம், இது வெளிப்புறங்களில் சிறந்ததை அனுபவிப்பதற்கான ஒரு வழியாகும். நாங்கள் முற்றத்தில் வேலை செய்கிறோம், அது எல்லாம் ஒரு பாறை குழப்பம், அது வெளியே ஐம்பது டிகிரி இருந்தாலும், சூரியன் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது, மேகங்கள் அழகாக இருந்தன. உள்ளே தங்குவதற்கு இது மிகவும் அழகாக இருந்தது, மேலும் படப்பிடிப்பு எங்களுக்கு புதிய காற்றைப் பெற ஒரு பெரிய காரணத்தை அளித்தது.

இறுதியாக, இது போட்டியைப் பற்றியது. படப்பிடிப்பு எவ்வளவு நட்பாகவும் லேசாகவும் இருந்தாலும், அது எப்போதும் முடிவடைகிறது, ஒரு சில நல்ல மனிதர்கள் மலையின் ராஜா யார் என்பதை மீண்டும் தீர்மானிக்க.

நான் அங்கு சென்று பெரிய மனிதர்களில் ஒருவரைப் போல செயல்பட விரும்பினாலும், கால் மிதி மனிதனை உருவாக்குவதும் டெஸ்டோஸ்டிரோன் வேலைக்குச் செல்வதும் வேடிக்கையாக இருந்தது.

இது எனக்கு ஒரு வார இறுதி மனிதனின் கால்-மிதி வகை.

நான் ஒவ்வொரு நிமிடமும் அனுபவித்தேன்.