எல்லைப்புற ஃபோலிஸ்: ராஞ்ச் டூர்

Frontier Follies Ranch Tour

ஒவ்வொரு கோடைகாலத்திலும், எங்கள் உள்ளூர் சிறு நகரம், நாடு முழுவதும் உள்ள கால்நடை வளர்ப்போர் மாநாட்டை நடத்துகிறது, இது அந்த பகுதியில் உள்ள அனைவருக்கும் - கால்நடைகள் மற்றும் பிறருக்கு - தூசி எறிந்து, அவர்களின் கவ்பாய் தொப்பிகள் மற்றும் பளபளப்பான பூட்ஸை அணிந்துகொண்டு, எங்கள் பிராந்தியத்தின் வளமான பாரம்பரியத்தை கொண்டாட இரண்டு நாட்கள் செலவழிக்கிறது. இது பார்பெக்யூ மற்றும் பெல்லி, பெருமை மற்றும் பீர் ஆகியவற்றின் நேரம்.

பல திருவிழாக்களில், தனித்தனி கால்நடைகள் மற்றும் கால்நடை பெண்களின் மதிய உணவுகள், ஒரு பெரிய வெளிப்புற நடனம் மற்றும் ஒரு பண்ணையில் ரோடியோ ஆகியவை அடங்கும், சனிக்கிழமை காலை பண்ணையில் சுற்றுப்பயணம். ஒரு நீண்டகால பாரம்பரியம், தி ராஞ்ச் டூர் உள்ளூர் மற்றும் பார்வையாளர்களை இப்பகுதியில் உள்ள பெரிய பண்ணைகள் வழியாக அரை நாள் ஓட்டுநர் பயணத்தை மேற்கொள்ள அனுமதிக்கிறது. இது ஒரு பிரபலமான நிகழ்வு, கார்கள் மற்றும் லாரிகளின் கேரவன் பெரும்பாலும் 75 முதல் 100 வரை நீளமாக இருக்கும்.

மார்ல்போரோ மேனும் நானும் திருமணமான பிறகு ஒரு சனிக்கிழமை காலை இந்த தகவலிலிருந்து நான் பயனடைந்திருக்கலாம். நான் கர்ப்பமாக இருந்தேன், குமட்டல் அடைந்தேன், நெடுஞ்சாலையில் வழக்கத்திற்கு மாறாக பெரிய இறுதி ஊர்வலத்தை சந்தித்தபோது சில ஹோஸ்டஸ் ட்விங்கிஸைத் துடைக்க நகரத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்தேன். யார் இறந்துவிட்டார்கள் என்று நான் அமைதியாக ஆச்சரியப்பட்டேன், ஒரு நாள் எனது சொந்த இறுதி சடங்கில் இவ்வளவு பெரிய காட்சி இருக்கும் என்று நான் நம்புகிறேன் என்று பிரதிபலித்தேன். மரியாதையுடன் தோன்ற விரும்பியதால், நான் தோள்பட்டை மீது இழுத்து நிறுத்தினேன், இறந்தவரைப் பொறுத்தவரை தலையைக் குறைத்தேன்.

ஒரு மாட்டிறைச்சி டெண்டர்லோயினை எப்படி வறுக்க வேண்டும்

திடீரென்று, ஒரு கார் கொம்பு ஒலித்தது. நான் சமீபத்தில் சந்தித்த உள்ளூர்வாசிகளாக அடையாளம் காணப்பட்ட நபர்களின் முகத்தை நான் பார்த்தேன். அவர்கள் அனைவரும் சிரித்தார்கள். அவர்கள் அனைவரும் என்னை உற்சாகமாக அசைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். விசித்திரமானது , நான் நினைத்தேன். அவர்கள் ஒருவரின் அடக்கத்திற்குச் செல்வதைக் கருத்தில் கொண்டு அவர்கள் நல்ல மனநிலையில் இருப்பார்கள் என்பது உறுதி . நான் பாதுகாப்பாக சிரித்துக்கொண்டே திரும்பிச் சென்றேன். பின்னர் நான் தாழ்த்தப்பட்ட தலையை மீண்டும் தொடங்கினேன். சில விநாடிகள் கழித்து, மற்றொரு கொம்பு ஒலித்தது, நான் மேலே பார்த்தேன். இப்போது ஊரிலிருந்து ஒரு நல்ல ஜோடி என்னை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. நான் நினைத்துக்கொண்டே திரும்பினேன், என்ன உடன் இந்த மக்கள்? யாரும் இல்லை துக்கம் இங்கே சுற்றி?

ஊர்வலத்தின் முடிவில், மற்றொரு கொம்பு மரியாதை செலுத்தியது. இந்த நேரத்தில், நாங்கள் கலந்துகொண்ட தேவாலயத்தைச் சேர்ந்த ஒரு வயதான மனிதர் தனது ஜன்னலை உருட்டி, அவர் ஓட்டிச் செல்லும்போது வெளியே சாய்ந்தார். யா உதவி தேவை, ரீ ? அவன் கத்தினான். குழம்பிப்போய், நான் பின்வாங்கினேன். ஓ, இல்லை. நான் நலம். நன்றி . ஒரு இறுதி ஊர்வலம் செல்லும்போது சாலையின் ஓரத்தில் இழுப்பது பற்றி எழுதப்படாத விதி பழைய கோட்ஜருக்கு ஒருபோதும் கற்பிக்கப்படவில்லை. ஏழை, துப்பு இல்லாத ஆத்மா.

கார்களின் நீண்ட வரிசை இறுதியாக என்னைக் கடந்து சென்றது, நான் ட்விங்கிஸில் ஏற்றுவதற்காக நகரத்திற்குச் சென்றேன். நான் பின்னர் வீடு திரும்பியபோது, ​​அடக்கமானவரின் அடக்கத்தில் கலந்துகொண்டவர்களின் எண்ணிக்கை மற்றும் துக்கப்படுபவர்களின் வழக்கத்திற்கு மாறாக சிப்பர் மனநிலை குறித்து ஆர்வமாக இருந்தேன், நான் மார்ல்போரோ மேனிடம் கேட்டேன், யார் கர்மம் இறந்தார் ? உற்சாகமான இறுதி ஊர்வலத்தின் முழு விசித்திரமான கதையையும் நான் விளக்கினேன், அதன் பங்கேற்பாளர்கள் கல்லறையை விட ஒரு விருந்துக்குச் சென்றதைப் போலவே செயல்பட்டனர், மேலும் நான் உட்கார்ந்திருக்கும்போது அவர்கள் அனைவரும் என்னை நோக்கி அலைந்தார்கள் என்று நான் நினைத்தேன் எவ்வளவு பொருத்தமற்றது என்று கோடிட்டுக் காட்டினேன். நெடுஞ்சாலையின் பக்கம்.

என் புதிய கணவர் என்னை முறைத்துப் பார்த்தார், ஆனால் ஒரு எளிய பதில் இருந்தது: நீங்கள் விளையாடுகிறீர்கள்… சரி ?

பட்டாம்பூச்சிகள் கடவுளின் அடையாளம்