Once Upon Time
ஒரு காலத்தில் (சரி, மறுநாள்), ஜோஷ் ஒரு கன்றை கயிறு கட்டினார்.
அது மந்தைகளிலிருந்து ஓடிவிட்டது, மேலும் சிறிய கன்றுகளை மந்தைகளிலிருந்து ஓட வைக்க முடியாது.
எங்களால் முடியாது.
எனக்கு சரியாகத் தெரியாது ஏன் எங்களால் முடியாது. எங்களால் முடியாது என்று எனக்குத் தெரியும்.
கவலைப்பட வேண்டாம் - கன்று நன்றாக இருக்கிறது. அவர் ஒரு நொடி அங்கேயே படுத்துக் கொண்டிருக்கிறார், அதே நேரத்தில் ஜோஷ் தனது பின் கால்களிலிருந்து கயிற்றை அவிழ்த்து விடுகிறார். ஆனால் எனக்குத் தெரிந்த ஒரு விஷயத்தை நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்: பெரிய சிவப்பு மாமா அதைப் பாராட்டவில்லை. அவள் ஜோஷ் மற்றும் அவளது கன்றுக்குட்டியைச் சுற்றி வருகிறாள், பதட்டமாக வேகமடைகிறாள். அவள் கைகளை வைத்திருந்தால், அவள் அவற்றைக் கவ்விக் கொண்டிருப்பாள்.
இது எப்போதும் பண்ணையில் எனக்கு பிடித்த பகுதிகளில் ஒன்றாகும்: பசுக்களின் வலுவான தாய்வழி உள்ளுணர்வைக் கவனித்தல். அவர்கள் தங்கள் கன்றுகளுடன் இணைந்திருக்கிறார்கள்; ஒரு மாமா மாடு நூறு கன்றுகளின் மந்தைக்குள் செல்ல முடியும், ஒரு நிமிடம் அல்லது இரண்டு நிமிடங்களுக்குள், அவள் அவளைக் கண்டுபிடித்தாள். அவர்கள் தங்கள் கன்றுகளைப் பற்றி கவலைப்படுகிறார்கள்; கன்றுகளுக்கு சில மருந்துகளை வழங்குவதற்காக ஒரு மணி நேரம் அல்லது இரண்டு மணிநேரம் அவற்றை நாம் வரிசைப்படுத்த வேண்டிய காலங்களில், மாமா மாடுகள் பதட்டமாக இருக்கின்றன… வட்டமிடுகின்றன… பார்க்கின்றன.
அவர்கள் நல்ல மாமாக்கள், அந்த மாடுகள்.
இங்கே, உதாரணமாக. அவர் கயிற்றை அகற்றிய பிறகு, ஜோஷ் கன்றுக்குட்டியை கொடுக்க விரும்பினார்-இரண்டு நாட்கள் மட்டுமே-கொஞ்சம் ஊக்கமளித்தார், எனவே அவர் தனது மாமாவுடன் நடந்து சென்று மீண்டும் மந்தைகளைக் கண்டுபிடிப்பார். ஜோஷ் சிறிய உறிஞ்சியின் மீது கை வைத்தவுடன், அவனது மாமா அவனை நோக்கி நேராக சென்றாள்.
அந்த தாய்வழி உள்ளுணர்வு எவ்வளவு வலிமையானது என்பதை நீங்கள் அறிவது இதுதான். பொதுவாக, இதுபோன்ற ஒரு மனிதனிடம் தானாக முன்வந்து நடக்கும் ஒரு பசுவை நீங்கள் ஒருபோதும் பிடிக்க மாட்டீர்கள். அவர்கள் மிகவும் அற்பமானவர்கள். ஆனால் இந்த விஷயத்தில், பசு தனது குழந்தையைப் பற்றிய அக்கறை விசித்திரமான தொப்பியில் இருக்கும் அந்த வேடிக்கையான தோற்றத்திலிருந்து விலகி இருக்க எல்லா உள்ளுணர்வையும் தூண்டிவிட்டது.
மாமா மாடு பாலிஸ்டிக் செல்லப் போகிறது, அவரை மென்மையாக ஓடப் போகிறது என்று ஜோஷ் கொஞ்சம் கவலைப்படுவதை நான் சொல்ல முடியும்.
இது முன்பு நடந்தது. சில நேரங்களில் மாமாக்கள் தங்கள் குழந்தைகளைப் பற்றி கொஞ்சம் கடுமையாகப் பேசுகிறார்கள்.
ஓ, ஆமாம் மாம்… இதோ உங்கள் குழந்தை, மாம். உங்கள் குழந்தை மந்தைக்கு திரும்பி வந்தது என்பதை உறுதிப்படுத்த நான் விரும்பினேன், மாம். சரி, மேடம்? நீங்கள் என்னைப் பற்றி வெறித்தனமாக இருக்கிறீர்களா, மேடம்? தயவுசெய்து என்னைக் கொல்ல வேண்டாம், மேடம்.
அவள் அவனைக் கொல்லவில்லை.
அவளும் அவளுடைய குழந்தையும் அப்படியே நடந்து சென்றார்கள்.
ஜோஷ் தனது குதிரைக்குத் திரும்பினார், அவர் இன்னும் நடந்து கொண்டிருந்தார்.
நீங்கள் நன்றாக இருக்கிறீர்களா, ஸ்வீட்டி ஸ்கூக்ஸ் பூக்கி பை?
அம்மா ! நீங்கள் தான் EMBARRASSING நான்!
மன்னிக்கவும், தேனே. நான் உங்களுக்கு ஏதாவது கிடைக்குமா?
நான் உங்களுக்கு கொஞ்சம் பால் கொடுக்கலாமா?
நீங்கள் இப்போது எப்படி உணர்கிறீர்கள், செல்லம்? இது பயமாக இருந்ததா? நீங்கள் நலமாக இருக்கிறீர்களா? மாமா இப்போது இங்கே இருக்கிறார். நான் உங்களுக்கு கொஞ்சம் பால் கொடுக்கலாமா?
மருமகளுக்கு கிறிஸ்துமஸ் பரிசு
முடியுமா தயவு செய்து உங்களுக்கு கொஞ்சம் பால் கிடைக்குமா?
நான் கொஞ்சம் ஈடுபாடு கொண்டவன்.
முற்றும்.
இது ஒரு இனிமையான கதை அல்லவா?
