இன்று நான்கு ஆண்டுகள் முன்பு

Four Years Ago Today

நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இன்று, நான் என் பெற்றெடுத்தேன் மூன்றாவது குழந்தை . எனது முந்தைய இரண்டு பிறப்புகளுக்கு, என் குழந்தைகளை இயற்கையாகவே பெற்றெடுக்க நான் தீர்மானித்தேன்-அதாவது, வலி ​​நிவாரண மருந்துகளின் உதவியின்றி-இரண்டு முறையும் பரிதாபமாக தோல்வியுற்றேன், முதல் கடுமையான சுருக்கத்தின் பதினைந்து நிமிடங்களுக்குள் பிச்சை எடுப்பதும், இறுதியில் இவ்விடைவெளி மருந்துகளைப் பெறுவதும்.

இரண்டு நிகழ்வுகளிலும், மருந்துகள் அணிந்தபின், நான் வருத்தப்பட்டேன். என் தொல்லைதரும் அண்ணி மனைவி இயற்கையாகவே இரண்டு முறை பெற்றெடுத்தாள், என் சிறந்த நண்பர் அதை மூன்று முறை செய்திருந்தார். கொள்கை அடிப்படையில், பல ஆண்டுகளாக கொப்புளங்கள் மற்றும் காயமடைந்த கால்விரல்களை ஒரு கூட்டு நடன குழுவில் நடனம் ஆடும் நபராக நான் தாங்கிக் கொண்டேன், என் வாழ்க்கையைப் பொறுத்தவரை, என் பற்களைப் பிடுங்கி, சில தட்டம்மை உழைப்புக்கு அதைத் தாங்க முடியவில்லை.

ஆனால் உழைப்பு? உம், ஆமாம். நீங்கள் எப்போதாவது அதை அனுபவித்திருக்கிறீர்களா? இது ஒரு கிளிச் இல்லை, மக்களே. இது சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கிய, மனதைக் கவரும், மொத்த உடல், ஹைனி-க்ரிங்கிங், புரிந்துகொள்ள முடியாத வலி. உங்கள் புருவங்களை மெழுகுவது அல்லது ஒரு கால்விரல் நகத்தை அகற்றுவது போன்றதல்ல, இது மிகவும் வலிக்கிறது, இது உங்கள் இடுப்பைக் கூச்சப்படுத்துகிறது மற்றும் கிட்டத்தட்ட நன்றாக இருக்கிறது. உழைப்பு மிகவும் மோசமானது, நீங்கள் நல்லதை மறந்துவிடுவீர்கள். ஒரு உழைக்கும் பெண்ணைப் பொருத்தவரை, உலகில் நல்ல இடமில்லை, இந்த சித்திரவதையின் முடிவில் குழந்தை இல்லை, இருந்தாலும் கூட, யார் கவலைப்படுகிறார்கள்? வலியை நிறுத்தச் செய்யுங்கள். நான் என் மனதை மாற்றிக்கொண்டேன். இதை நான் செய்ய விரும்பவில்லை. வேறு யாராவது இதைச் செய்ய முடியவில்லையா? நான் அதை திரும்ப எடுத்துக்கொள்கிறேன். பிதாவே, நான் பாவம் செய்ததால் என்னை மன்னியுங்கள்.

எனவே என்ன நினைக்கிறேன்? எனது மூன்றாவது குழந்தையைப் பெற்றெடுப்பதற்கான நேரம் வந்தபோது, ​​நான் மீண்டும் முயற்சித்தேன்! வேறு என்ன நினைக்கிறேன்? நான் இதை செய்தேன். ஆனால் அது நடப்பதற்கு முன்பு, நான் என்ன செய்தேன்:
1. ஒரு இவ்விடைவெளி கேட்டார்.
2. ஒரு இவ்விடைவெளி பிச்சை.
3. மணிக்கட்டில் செவிலியரைப் பிடித்து, அதை 90 டிகிரி முறுக்கி, ஒரு இவ்விடைவெளி கோரினார்.
4. ஒரு இவ்விடைவெளிக்கு மிகவும் தாமதமானது என்று என்னிடம் கூறப்பட்டபோது அழுதார்.
5. எனக்கு ஒரு இவ்விடைவெளி இருக்க முடியாது என்பதால் நான் அழுகிறேன் என்று உணர்ந்தபோது அழுதேன்.
6. நர்ஸிடம் அவளுடைய குரல் என்னைக் கவரும் என்று சொன்னது.
7. என் வாழ்க்கையில் நான் கூறிய ஒரே முதன்மையான, இரத்தக் கசப்பு அலறலை விடுங்கள், மார்ல்போரோ மேன், என் சகோதரி, எனது சிறந்த நண்பர் மற்றும் முழு மருத்துவ ஊழியர்களையும் மட்டுமல்லாமல், கடமையில் இருக்கும் ஒவ்வொரு சாக்லேட் ஸ்ட்ரைப்பர் மற்றும் காவலாளியையும் உணர்ச்சிவசப்படுத்துகிறது. அந்த இரவு.

இது இதற்க்கு தகுதியானதா?

நீங்கள் முடிவு செய்யுங்கள்.

நீங்கள் அதில் இருக்கும்போது, ​​உங்கள் பிரசவ அனுபவங்களைப் பற்றி என்னிடம் சொல்லுங்கள். இவ்விடைவெளி? அல்லது இவ்விடைவெளி இல்லையா?